Zbyt namiętnie

Zbyt namiętnie

Siadła w kąciku smutna,
cała przygnębiona,
jak dotrwać do jutra,
kiedy puste ramiona.

Spływają łzy wolniutko,
zatopione w rozpaczy,
smutek pochłania cichutko,
otoczenie nic nie znaczy.

Tęsknota w każdy nerw się wwierca,
myśli tłoczą się oszalałe,
nadzieję brutalnie uśmierca,
serce wariuje obolałe.

Wolno zapada się w boleści,
pochłania ją doszczętnie,
ból nigdzie się nie mieści
kochała zbyt namiętnie.

Nika październik 2015 r

Obrazy,zdjęcia i muzyka z internetu.
żadne naruszenia praw autorskich nie są zamierzone